czwartek, 7 sierpnia 2014

Wycieczki krajoznawcze

Co tam u nas ciekawego?
W zasadzie za dużo to się ostatnio nie dzieje. Za to czas zaczyna lecieć jakoś dramatycznie szybko, bo mamy już sierpień :)  No i jakoś tak powoli się czuje jesień w powietrzu... Właśnie mam otwarte okna w całym domu i do środka nie wlatuje gorące powietrze i klimy nie trzeba zapuszczać... dziwne ;)

W zeszłym tygodniu byliśmy w Springfield w Missouri, mąż mój służbowo, ja wakacyjnie, krajoznawczo. Podróż autem zajęła nam 9 godzin, plus przystanki na przerwę i jedzenie, a jako że mam w końcu moje prawo jazdy - świeżo, co zdane w czerwcu w Polsce - to mogłam się wykazać i... prowadziłam całą godzinę :D Strasznie długo mi się wydawało ;) I całą drogę z zawrotną prędkością 75 mil na godzinę - przelicznik twierdzi, że jest to około 112 km/h jest.

Droga przez dwa stany, jaką pokonaliśmy za bardzo się nie różniła - pola, drzewa, łąki, jeziora, krowy, kukurydza - w różnej ilości, intensywności i kolejności. No i zwierzęta - takie w wersji 2D, rozjechane na drodze, całe mnóstwo rozjechanych zwierząt - u nas głównie szopy i skunksy, czasami bobry, a im dalej na południe, tym więcej skunksów i pancerników. Chyba ktoś miał jakiś bonus, bo leżało też coś, co wyglądało na małą sarnę. Szczęśliwie nie zaliczyliśmy ani bonusa, ani standardowych uderzeń.

Sam pobyt w Springfield? hmmm... Za wiele nie widzieliśmy, ja intensywnie ćwiczyłam przygotowując się na weekendowe występy taneczne, a wieczorem się jakoś nie chciało i było za późno na aktywności poznawcze.... Zwiedziliśmy za to dwie knajpy - w pierwszej w końcu zjadłam coś smacznego i nie będącego burgerem - burgery są wszędzie... Nawet Wikingowie wg. amerykanów jedli burgery ;) Bo zatrzymaliśmy się w drodze powrotnej w "zamku elfów" w którym to mieściła się restauracja o mrocznym bannerze i jeszcze mroczniejszej nazwie - Skol - a w zasadzie pewnie "SKooool" jakby to odpowiednio wymówić. Na komórce nawet mam chyba z jakieś dwie fotki, ale komórka jest martwa od kilku dni, bo zostawiliśmy w hotelu ładowarkę - ładowarka szczęśliwie do nas wróci w przyszłym tygodniu :)

No i w sumie to by było wszystko... jeszcze popluskaliśmy się w przyhotelowym baseniku, wymoczyliśmy tyłki w bąbelkach i wracaliśmy do domu. Tym razem jechałam całe 2 godziny :) Ogólnie po autostradach i drogach poza miastem się jeździ całkiem spoko, wszyscy mniej więcej z taką samą prędkością, wariatów jeszcze żadnych nie spotkaliśmy, ludziom się zdarza zapominać o kierunkowskazach, ale w sumie tyle. Znaków też za wiele tu nie ma na drogach: "stop" i "ustąp pierwszeństwa", plus znaki informacyjne, że tu się jedzie tyle i tyle mil na godzinę, albo że roboty drogowe za jakiś czas się zaczną.

Bardzo za to po mieście na razie nie lubię jeździć. Dalej nie wiem jak bardzo nasz mamut jest wielki w porównaniu do innych, nie umiem wyczuć odległości jaką te bydle potrzebuje na zakrętach, z parkowaniem też są problemy, ale póki co, za często małżona nie wciskam w fotel, więc chyba jest ok ;) Wczoraj za to dramat - jazda po ciemku... jak ci durni kierowcy po oczach świecą tymi reflektorami... oślepnąć idzie... skandal po prostu :) Osiwieję prawdopodobnie w tym roku ;)

Wczoraj reż z rana wybrałam się na wycieczkę z aparatem po St Paul. Walnęłam  kilka fotek miejsc, które mi się bardzo tu podobają.

Po pierwsze widok na miasto z jednego z wiaduktów. Warunki pogodowe nieco kiepskie, bo słońce waliło po oczach, ale starałam się jak mogłam, żeby jakoś po ludzku posklejać w szopie tą panoramę z kilku zdjęć.


Jak wracamy z zakupów w Woodberry, to sobie podziwiamy ten widoczek, wieczorami super wygląda przy zachodzącym słońcu i kolorowych chmurkach. Może jeszcze się tam doczłapię kiedyś przy innych warunkach pogodowych.

A tuż, za tymi barierkami po lewej stronie stał sobie jakiś stary i opuszczony budynek, którego ktoś postanowił upstrzyć nieco i rozweselić kolorami. 


Idąc od nas w stronę Science Museum i dalej drogą w prawo jest sobie mały parczek - często miejsce wypoczynku kloszardów - kloszardzi raczej nieszkodliwi, przynajmniej do tej pory. A parczek posiada bardzo urokliwą "altanę" przy fontannie, nie wiem jak to inaczej nazwać, w każdym razie wygląda całkiem sympatycznie. I chyba cieszy się popularnością, bo raz widziałam odbywający się w tym miejscu kameralny ślub, kilka razy ludzie robili tam jakieś zdjęcia. Ciekawi mnie czy te pnącza na jesień zmienią kolor na taki jak przypuszczam - czyli czerwono - pomarańczowy, bo wyglądałoby to wtedy bajecznie :) Zobaczymy...



Ustrzeliłam też mój ulubiony budynek w St Paul - czyli ten, w którym mam zajęcia z ATS-u :) Z tego co się dowiedziałam ostatnio, cały budynek jest wynajmowany przez artystów rożnej maści. Ostatnio pozaglądałam sobie w pomieszczenia w których odbywają się zajęcia z rysowania i malowania wodospadów - tak dokładnie opisane było, co się tam robi na ulotce wywieszonej przy drzwiach. Muszę przyznać, że prace wyglądały niczego sobie :) A na piętrze gdzie mieści się nasze studio tańca, są jeszcze dwie pracownie malarskie. Na piętrze wyżej jakaś galeria... ogólnie bardzo artystyczny budynek ;)



W centrum miasta znajduje się jeszcze Mears Park - baaardzo sympatyczne miejsce, z płynącą sobie 'ala rzeczką, drzewkami, jakąś sceną - odbywają się tam często jakieś imprezy. Wczoraj chyba jakiś piknik firmowy. Sobie posiedziałam na kamieniach, mocząc stopy w zimnej wodzie, porysowałam, ogólnie pełny relaks :)


To wszystko jestem w stanie zwiedzić "z buta". Jeszcze mam w planach zaatakować z buta Grand Avenue i drugi brzeg rzeki. Reszta wykracza poza moje możliwości. Znaczy się może i bym dalej doszła, ale nie ma to najmniejszego sensu, bo miasto jest bardzo rozwleczone i jakoś nie potrzebuję się przebijać przez ulice domków jednorodzinnych. Trzeba przyznać niestety rację wszystkim ostrzegającym - bez samochodu tu się niestety nigdzie nie ruszysz, bo wszystko straszliwie daleko...

Z ciekawostek to ostatni weekend upłynął mi bardzo tanecznie :) Generalnie byłam przeszczęśliwa mogąc się pokazać przed publiką w sobotę i w niedzielę. Może jak dostane jakieś filmiki i fotki to się nimi pochwalę. Generalnie w sobotę w Caponi Art Park odbywały się warsztaty tribalowe - całkiem spoko się tańczyło na trawie pod drzewkami. Zdobyłam nowego skilla - taniec na pochyłym terenie, trzeba przyznać, że robienie obrotów na górce jest dosyć kłopotliwe. A po ostatnich warsztatach większość lasek, która została i która brała udział w warsztatach (bądź je prowadziła) występowała na scenie - w tym ja :D Hehe no i zgroza... jeszcze chyba nie zatańczyłam niczego bez improwizacji - tym razem miałam dokładnie przygotowane choreo, od początku aż do końca. No i co się spieprzyło? Zamieszałam nieco wysyłając muzykę do organizatorek :) - wysyłałam ją w sumie 3 razy, po tym jak w czwartek stwierdziłam, że nie ma możliwości, żeby zdążyć ułożyć układ do całego utworu, przykróciłam go odpowiednio o ponad minutę i wysłałam w piątek z rana raz jeszcze. Jeszcze przed występami się pytam babki, czy dostała mojego maila z ostateczną wersją utworu - tak dostała. No i git. No i co? No i chyba jednak nie ;) Sobie tańczę, wszystko spoko, aż tu nagle zaczęły się pojawiać bity, których nie powinno tam być. I po soczystym "k..a" w myślach, trzeba było doimprowizować część utworu, którego podstępnie mi zapuszczono. Jakoś to poszło. Człowiek się dowartościował nieco, bo się dziewczyny pozachwycały - jak to ładnie niby wszystko było - że super występ, że muzyka wypas, że stój ładny... strasznie mili ci Amerykanie ;) Boję się zobaczyć prawdę na filmiku ;)

A w niedzielę impreza bellydancowa w jednej z knajp w okolicy St Paul - tam pojechałam z koleżanką ze studia, która poprosiła mnie o zatańczenie z nią ATS-u, tu muszę przyznać że poszło nam bardzo dobrze, zważywszy na to, że tańczyłam z nią pierwszy raz poza zajęciowo, ale się zrozumiałyśmy i wychwyciłyśmy wszystkie kroki i sygnały. Trzeba było też ratować honor tribalek ;) Bo oprócz nas były jeszcze tylko dwie, a cała reszta bellydancerek (na 19 występów). Wieczór baaaardzo sympatyczny. Towarzystwo przednie, po występach jeszcze odrobina potańcówy do arabskiej muzyki i się zwijałyśmy do domu.

Nooo... także tyle :)

No i odnieśliśmy spektakularny sukces - znaleźliśmy jadalny chleb - kosztuje wprawdzie około 16 zł i nazywany jest "Ancient Bread" ale smakuje jak nasz najnormalniejszy pszenny z chrupiącą skórką :) - jesteśmy uratowani ;)

2 komentarze:

  1. Anezik, no zaraz karierę taneczną rozkrecisz heheh Życie jak w Madrycie tam macie- ty laba a mąż zasuwa- cóz za prawidłowy układ! Zwiedzajcie, odpoczywajcie, a potem wracajcie :))))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. nie no też trochę pracuję ;) żeby nie było obiady gotuję - ale tylko w tygodniu ;) no i maluję, maluję i maluję ;) buziaki

      Usuń