Ale już niedługo :) podobno... Jaskółki doniosły, że nasze graty przyjadą do nas w okolicy hmmm... czwartku? Także już niedługo będę mogła zasiąść do mojej zabawki i zacząć malować :) Nie wspomnę o innych zabawkach z craftowego kartonu, a w zasadzie dwóch, na które niecierpliwie czekam. Bo nawet moja z dawna zaczęta poduszka nabrała rozpędu, dopóki mi się nici do niej nie skończyły, a reszta? Reszta siedzi sobie grzecznie w owych kartonach, bo do bagażu podręcznego całej skrzyneczki bym nie wcisnęła.
Myślę, że kilka moich uzdolnionych artystycznie koleżanek podzieliłaby zachwyt kilkoma sklepami, na które się tu natknęliśmy ;] jeszcze się do ich zasobów dopadnę, bo materiały były w nich naprawdę zacne, o scrapowych elementach nie wspomnę.
A w międzyczasie za sprawą naszej francusko-amerykańskiej opiekunki poznałam kilka bytujących tu osób. I ze swoją łamaną angielszczyzną próbowałam dogadać się z Węgierką i jej znajomymi z Kolumbii i Rumunii :) Takie o mam teraz międzynarodowe towarzystwo. W zasadzie jest dość zabawnie, bo o ile panowie radzą sobie z angielskim bez zarzutów, tak nam kaleczenie języka przychodzi niesamowicie gładko, ale o dziwo do tej pory rozumiemy się całkiem dobrze a i inni nie mają za bardzo z tym problemów.
Już niektórym się chwaliłam jakie tu dziwne zjawisko zaobserwowałam :) Podobno bardzo częstą formą aktywności u amerykanów jest udzielanie się w różnego rodzaju wolontariatach. I możesz robić prawie wszystko, od karmienia zwierzątek, podlewania trawników do pakowania paczek żywnościowych. W to ostatnie dałam się wplątać, z czystej ciekawości, bo sama idea wydała mi się dość podejrzana.
I jak to wygląda? Jedziesz sobie do siedziby owego wolontariatu i w naszym przypadku zadaniem było zrobienie paczek z jedzeniem dla biednych dzieci z terenów dotkniętych skrajną biedą lub klęskami żywiołowymi, bądź jednym i drugim. Generalnie na ścianie wisiała wielka mapa świata i pozaznaczane były na niej miejsca, gdzie niby owe paczki trafiają. Na wstępie należy się grzecznie zarejestrować, bądź odnaleźć siebie w komputerze jeśli pomagałeś tu już wcześniej, dostajesz też przeuroczą siateczkę na włosy i jeśli masz, to trzeba się pozbyć wszelkiej biżuterii, którą można zostawić razem z ciuchami w jednej z zamykanych na klucz szafeczkach.
Potem 30-minutowe szkolenie, gdzie pan utwierdza cię w przekonaniu, że twoja pomoc jest absolutnie niezbędna, zdjęcia biednych, głodnych dzieci, informacje z jakim problemem mamy do czynienia i instrukcja co i jak pakować. Na owe paczki składały się po łyżce sztucznych witaminek i suszonych warzyw i po kubku ryżu i soi... soja w moim mniemaniu jest absolutnie niejadalna, sztucznych witaminek wolałabym również unikać, ale w zasadzie jeśli nie masz absolutnie nic, to taka paczka podobnoż pozwala zachować minimum składników potrzebnych do zdrowego funkcjonowania. Również przychodzenie do owego miejsca jest zabronione jeśli masz katar, lub się nieco gorzej czujesz, z uwagi na to, że jak to pan powiedział "nasze zarazki mogą te dzieci zabić". Generalnie warunki muszą spełniać wszelkie normy sanitarne, także po szkoleniu obowiązkowe mycie rączek.
No i do roboty, razem z moją trójką europejskich znajomych ustawiliśmy się przy jednym ze stolików, a przed nami była godzina może nie najcięższej, ale jednak pracy. Bo tempo było całkiem niezłe, jedna paczka naszej czwórce zajmowała jakieś 20 sekund. Przy czym wszystkie formy pogawędek szybko były ucinane przez innego pana hameryknina, który się do nas dołączył i owe paczki zgrzewał i wkładał do kartoników. Można by powiedzieć "nie ma opierdalania się". Do kartonika lądowało 36 takich paczek i zrobiliśmy takich kartonów 14. Wynik podobno niezły, jak na świeżaków.
I teraz zabawne obserwacje jakie biały człowiek ze smutnej i zrównoważonej Polski zaobserwował. Piski i wrzaski radości... ci ludzie po każdym kartonie radośnie wiwatowali... Zjawisko podobno powszechne po tej stronie kuli ziemskiej. Z moim niebyt wyrywnym nastawieniem wyglądało to cokolwiek debilnie, ale co kraj to obyczaj. W tle głośna i szybka muzyka, jakby miała wymuszać na ludziach jeszcze szybsze pakowanie. Logistyka całkiem sprawna, była grupa, która wynosiła kartony, inni donosili składniki paczek, reszta popylała przy stolikach, no i pan "trener" - jedyny opierdalający się na sali, krążący tam i zagrzewający do pracy, w tym na 10 minut przed końcem jakby to był jakiś wyścig wykrzykiwał radośnie "zostało tylko 10 minut - dajcie z siebie wszystko, dzieci was potrzebują!" na co sala - poza nami - odkrzyknęła głośne "yeeeaaahh" i kolejne 10 minut pracy jak na taśmie w fabryce. Po owym czasie trzeba było zakończyć rozpoczęty karton, w naszym przypadku jeszcze 16 kolejnych paczek, grzecznie posprzątać stoliki i ostatni punk programu.
Moja koleżanka stwierdziła, że oni po pierwszym razie na tym już nie zostają, ale musiała mi to pokazać. Wszyscy grzecznie zebrali się na magazynie i ustawili wokół paczek i... prosili wielkiego Pana, aby bezpiecznie pomógł dostarczyć te dary, do tych którzy tego potrzebują. Oczywiście modły były nieco dłuższe... Nie zwykłam modlić się do kartonów, więc tylko z zaciekawieniem obserwowałam natchnione twarze tłumu i po tym się zmyliśmy. A w holu czekała już kolejna grupa na następną zmianę oglądająca ten sam film i słuchająca dokładnie tego samego przemówienia.
Może to zabrzmi jakbym nie miała w ogóle współczucia, ale z mojego punktu widzenia to stowarzyszenie w myśl bardzo wzniosłej jakby nie patrzeć idei, zbierało ludzi potrzebujących być w jakiejś wspólnocie, czuć się potrzebnym, a przy tym będących darmową ich siłą roboczą. Alex podsumowała to, że i tak nie ma nic do roboty, a jak może komuś pomóc, to dlaczego by tego nie robić. I tego się będziemy trzymać ;) i pominiemy jeśli się tam jeszcze raz pojawimy modlitwy do kartonów.
Zabawne też było jak ci ludzie niezwykle się radowali, u nas takie reakcje chyba tylko podczas wydarzeń sportowych ;)
Także taki o lokalny folklor :)
Udało mi się też pogadać z tubylcami, którzy zaiste są bardzo cierpliwi nawet dla osób gadających na zasadzie "Kali mówić język trudna", generalnie można spotkać bardzo przyjaźnie nastawionych ludzi na każdym kroku. Obcy ludzie mówią ci "hello", większość się uśmiecha przy kontakcie wzrokowym, i to jest dosyć miła strona przemieszczania się tu wśród ludzi. Zwyczajowe pytanie "jak się masz" funkcjonuje tu jak nasze "dzień dobry", ludzie nawet nie oczekują odpowiedzi, nie trafiliśmy też na skrzywionych pracowników w sklepach, nawet Ci przy kasie chętnie zagadują i próbują pożartować. Mocno to kontrastuje do "Pani Halinki" która najchętniej na wstępie zapytała by się "czego?!" :)
Z polskiego punktu widzenia życie tu nie jest tanie, jakby przeliczać wszystko na złotówki, to przeciętnego zjadacza chleba, za jakiego się uważam rozbolałaby głowa. Powoli staram się nie przeliczać, chociaż jest i druga strona medalu bo już udało nam się namierzyć kilka fantów zdecydowanie tańszych niż u nas :)
A propos zakupów, to trzeba by chyba osobny temat zrobić, mam też w planie przedstawić jak cudowne mają tu np. pieczywo ;) Ale to następnym razem, teraz idziemy wypróbować jedno z tutejszych jezior :)
i na koniec ciekawostka przyrodnicza - rzeki nam przybywa i tak dla porównania zdjęcia z początku i końca tygodnia tego samego miejsca :)
Ptaszor 21 czerwca
Ten sam ptaszor tydzień później :)
Zabawnie też wyglądają lampy, które jak tu przyjechaliśmy były całkowicie suche ;)
Bawcie się tam dobrze
Buziaki :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz